Ένας δρόμος, πολλά προβλήματα!

Σε καθημερινή βάση εκατοντάδες οδηγοί περνάνε από την οδό Σατωβριάνδου, αρχίζει από το μαιευτήριο και καταλήγει στην συνοικία του Αγίου Οικουμενίου (Σεισμόπληκτα). Και όμως, μια οδός που επί της ουσίας θεωρείται κεντρική βρίσκεται σε άσχημη θέση, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες ή όταν ο καιρός είναι άσχημος με βροχές.
Ο φωτισμός σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανοποιητικός. Ενώ το πλέον παράδοξο είναι ότι δεν υπάρχει διαγράμμιση στο οδόστρωμα, που αυτό το κάνει και επικίνδυνο, αφού ο δρόμος είναι δίπλα από τον Ληθαίο ποταμό, έτσι αρκετές μέρες τον χρόνο υπάρχει ομίχλη, έτσι η διαγράμμιση είναι ζωτικής σημασίας. Τέλος, ένα επιπλέον πρόβλημα έχει να κάνει με τις βροχερές μέρες, όπου τα νερά λιμνάζουν στον δρόμο. Με άλλα λόγια; Ο Δήμος Τρικκαίων θα πρέπει να ρίξει την ματιά του στην οδό Σατωβριάνδου…
Από πήρε το όνομα της η οδό Σατωβριάνδου
Εκτός από τα προβλήματα του… σήμερα, σίγουρα η ονομασία μιας οδός έχει το δικό της ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα όταν το όνομα τής είναι ιδιαίτερο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και την οδό Σατωβριανδού. Από που πήρε το όνομα της; Ας το δούμε παρακάτω:
Ο Φρανσουά-Ωγκύστ-Ρενέ, υποκόμης ντε Σατωμπριάν (François-Auguste-René, vicomte de Chateaubriand, εξελληνισμένη μορφή Σατωβριάνδος, 1768-1848), ήταν Γάλλος συγγραφέας, πολιτικός και φιλέλληνας. Θεωρείται ιδρυτής του γαλλικού ρομαντισμού, ένα από τα μεγάλα ονόματα της γαλλικής λογοτεχνίας, αυτός που ενέπνευσε στον άλλο μεγάλο ρομαντικό, τον Βίκτωρα Ουγκώ, την αποστροφή «Θέλω να είμαι ή Σατωβριάνδος ή τίποτα».
Η ζωή του Σατωμπριάν ήταν ένα υπόδειγμα εντονότατων αντιφάσεων. Η σχέση του με την αγαπημένη του αδελφή Λουσίλ σκιάζεται από την υπόνοια (αν όχι την βεβαιότητα) της αιμομιξίας. Ήταν υπέρμαχος της θρησκείας αλλά ζούσε τόσο εκτός των επιταγών της που ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ αναφώνησε κάποτε : «Πολύ θα ήθελα να γνώριζα το όνομα του εξομολογητή του κυρίου ντε Σατωμπριάν!». Ήταν μοναρχικός των άκρων και πρωτεργάτης της γαλλικής επέμβασης για την κατάπνιξη της επανάστασης στην Ισπανία, αλλά και οπαδός της ελευθερίας του τύπου και ο υπερασπιστής της Ελληνικής Επανάστασης που κατηγορήθηκε από την συντηρητική παράταξη γιατί με τα έργα του προκαλούσε επαναστατικές ανησυχίες στη νεολαία. Ήταν ένας αντιδραστικός που ενέπνευσε τον Μπάυρον και τον Ουγκώ. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «Είμαι δημοκρατικός εκ φύσεως, μοναρχικός εξ αιτίας της λογικής και βουρβωνικός για λόγους τιμής».
Το 1806 πραγματοποιεί το περίφημο ταξίδι του σε Ελλάδα, Μικρά Ασία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο και Ισπανία. Τρία βιβλία ήταν προϊόντα του ταξιδιού αυτού : Οι Μάρτυρες, ένα ακόμα θρησκευτικό έργο αναφερόμενο στους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών, Οι περιπέτειες του τελευταίου Αβενσεράγου, νουβέλα εμπνευσμένη από την παραμονή του στην Ισπανία και τέλος η περιγραφή του ίδιου του ταξιδιού, το Οδοιπορικόν εκ Παρισίων εις Ιεροσόλυμα, όπου εκφράζεται η αρχαιολατρεία του και η συμπάθειά του για τους συγχρόνους του Έλληνες.
Στο Οδοιπορικό του ο Σατωμπριάν, που πίστευε ότι η Γαλλία ήταν «η πρωτότοκος θυγάτηρ της Ελλάδος κατά τε την ανδρείαν, την ευφυΐαν και τας τέχνας», έψαξε αλλά δεν βρήκε την αρχαία Ελλάδα («”Λεωνίδα” έκραξα…αλλ’ ουδέν των ερειπίων επανέλαβε το μέγα τούτο όνομα» – οι μεταφράσεις του Εμμανουήλ Ροΐδη). Τους νέους Έλληνες δεν τους καλογνώρισε αλλά εκφράζει την αισιοδοξία του για το μέλλον τους βασιζόμενος στο λαμπρό παρελθόν τους αλλά και τους φόβους του για τις συνέπειες της δουλείας. Όταν άρχισε η Ελληνική Επανάσταση, συνδέθηκε με τις φιλελληνικές εταιρείες και σε νέα έκδοση του Οδοιπορικού προέταξε το Υπόμνημα περί Ελλάδος, όπου υποστήριζε από νομικής, ιστορικής και ηθικής απόψεως τα δίκαια της Ελλάδος.