Προσπαθώντας να θυμηθούμε όσα έχουν υλοποιηθεί μέχρι σήμερα στον ΑΟΤ, αλλά και όσα έμειναν στις σκέψεις και στα λόγια των «ισχυρών ανδρών», αναπόφευκτα μπερδέψαμε στο μυαλό μας τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ στον «Αμλετ» στη περίφημη κραυγή του «Να ζει κανείς ή να μη ζει», αλλά και τον Γιώργο Ζαμπέτα που έδωσε την απάντηση στο ομότιτλο τραγούδι του «Να ζει, να ζει, να ζει». Με μια αλλαγή βέβαια, διότι αν είναι να «πεθάνουμε» για το τί συμβαίνει στον Α.Ο Τρίκαλα, καλύτερα να μην γεννιόμασταν.
Ν’ ανησυχεί κανείς ή να μην ανησυχεί» η ποδοσφαιρική μας απορία. Και η απάντηση «Ν’ ανησυχεί, ν’ ανησυχεί…». Και πως να ΜΗΝ ανησυχεί δηλαδή, όταν από την αρχή της φετινής μάζωξης έως σήμερα (πέρασε ένας μήνας περίπου), η ζωή στον Α.Ο Τρίκαλα και γύρω απ’ αυτόν, αντί να βρίσκει την ποιότητα, την ηρεμία και τις λύσεις, γίνεται ολοένα και περίπλοκη. Πιο βασανιστική. Πιο απογοητευτική.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ