Κάπου στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη δέχθηκα μια τηλεφωνική κλήση διαφορετική από τις συνηθισμένες, μαζί δε και εντελώς αναπάντεχη. Η φωνή από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, κατ’ αρχήν δεν μου φάνηκε ιδιαιτέρως γνωστή. Σαν όμως ο απρόσμενος συνομιλητής μου αποκάλυψε το όνομά του, η έκπληξή μου ήταν πολύ – πολύ μεγάλη… Η μνήμη μου αυτόματα γύρισε πίσω, 50 ολόκληρα χρόνια, στο 1974. Ήταν όντως μια χρονιά σταθμός για την προσωπική μας πορεία στην ζωή, καθότι τότε αποφοιτήσαμε από το Τμήμα Γεωπονίας της Γεωπονοδασολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης…
Το τηλεφώνημα λοιπόν που, από την Θεσσαλονίκη, την πόλη των φοιτητικών μας χρόνων, μου έκανε ο φίλος, συμφοιτητής και συνάδελφος Σάββας Γκοτζαμανίδης κυριολεκτικά ήταν για μένα η αφορμή να βουτήξω απότομα στο παρελθόν. Γι’ αυτό και από μέρους μου ήταν εμφανέστατη η συγκίνηση αλλά και η έκπληξη που με διακατείχαν, πολύ δε περισσότερο όταν μου ανακοινώθηκε ο λόγος για τον οποίο και δέχθηκα το συγκεκριμένο τηλεφώνημα.
Ο Σάββας Γκοτζαμανίδης λοιπόν ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να διοργανωθεί μια συνάντηση των αποφοίτων του 1974 της Γεωπονικής Σχολής Θεσσαλονίκης, επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων, μισού, τουτέστιν, αιώνα, από τότε…
Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που ο Σάββας διοργάνωσε παρόμοια εκδήλωση. Κατά καιρούς έχει πολλές άλλες διοργανώσει. Γιατί ο Σάββας είναι από τους ανθρώπ0ους που επιδιώκει να διατηρεί μια ουσιαστική, γόνιμη και ειλικρινή επαφή με τους άλλους, προ πάντων δε με αυτούς που μοιράστηκε τα χρόνια της φοιτητικής νιότης, όταν όλοι αγωνιούσαμε και αγωνιζόμαστε να μυηθούμε στα ενδότερα μυστικά της επιστήμης μας, για να μπορέσουμε, με αξιοπρέπεια, να πορευθούμε τον δρόμο της ζωής που τότε με όνειρα ανοιγόταν μπροστά μας.
Ωστόσο, αν και ο Σάββας φρόντιζε να με καλεί κατά διαστήματα, εγώ, για διαφόρους λόγους, επέμενα να αρνούμαι την συμμετοχή μου. Αλλά τώρα η απόφασή μου ήταν αμετάκλητη. Ναι, τούτη τη φορά θα πάω, παρέα με την Μαρία, την σύζυγό μου. 50 χρόνια, μισός αιώνας, απ’ το 1974, σαφώς και δεν είναι λίγα. Μια ολόκληρη ζωή. Από την ημέρα λοιπόν που δέχθηκα την πρόσκληση, εναγωνίως ζούσα με την προσμονή του ερχομού της ημέρας της συνάντησης. Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου 2024…
Νωρίς – νωρίς ξεκινήσαμε από τα Τρίκαλα. Αλήθεια είναι πως δεν θα ήταν παρόντες όλοι οι Γεωπόνοι, οι το 1974 αποφοιτήσαντες, σ’ αυτήν την συνάντηση. Ας είναι καλά, όπου και νάναι. Να όμως που υπάρχουν συνάδελφοι, η απουσία των οποίων είναι διαρκής, μόνιμη, οριστική, Είναι αυτοί ακριβώς που δεν συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των ζώντων. Αυτοί έπρεπε οπωσδήποτε να τιμηθούν δεόντως από όλους εμάς τους περιλειπόμενους. Άλλοι μεν έφυγαν γρήγορα, νέοι πολύ, απ’ την παρούσα ζωή, άλλοι δε λιγότερο νέοι. Η συνάντηση λοιπόν, ξεκίνησε με Μνημόσυνο υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως των ψυχών των συναδέλφων και συμφοιτητών μας, που μας άφησαν νωρίς, στον Ιερό Ναό Αγίου Χριστοφόρου στα Κωνσταντινουπολίτικα Θεσσαλονίκης. Μεγάλη η συγκίνηση.
Εκ βαθέων αναπεμπομένη απάντων η προσευχή, λειτούργησε ως ένα βάλσαμο παρηγοριάς και ελπίδας στις καρδιές όλων μας. Μας δόθηκε, όμως, φαντάζομαι, η ευκαιρία άπαντες, ανεξαρτήτως των χρόνων της ζωής μας που κουβαλάμε στις πλάτες μας, να εννοήσουμε το βραχύ του παρόντος καιρού, αιτούμενοι, συνάμα, απ’ τον Κύριο της ζωής και του θανάτου να αναπαύει αιωνίως εν χώρα ζώντων τους μεταστάντας συνάδελφους μας. Που δεν είναι και λίγοι. 35 συνολικά…
Μετάβαση ύστερα στο Αγρόκτημα του Α.Π.Θ. Εκεί όπου εκπαιδεύονται οι φοιτητές της Γεωπονικής Σχολής, ενώ προωθείται παράλληλα, και η περαιτέρω έρευνα της Γεωπονικής Επιστήμης. Εκεί, λοιπόν, στο Αγρόκτημα κι εμείς γίναμε, εν τη πράξει, μετά τα όσα θεωρητικά ακούγαμε και μαθαίναμε στα Αμφιθέατρα της Σχολής, μέτοχοι της Γεωπονικής Επιστήμης, δια της οποίας και εντρυφήσαμε στα ενδότερα της λειτουργίας της φύσεως, που δεν μπορεί παρά να οράται ως Δημιουργία και Κτίση Θεού. Ο οποίος, ναι, «όριον έθου»… Είναι το όριο ακριβώς που δεν δικαιούται ανώδυνα, γι’ αυτόν και το περιβάλλον, να υπερβαίνει ο άνθρωπος…
Βιώναμε λοιπόν τότε, εκεί στο Αγρόκτημα, την χαρά της μάθησης, της γνώσης και της επαφής με την Φύση. Για να πορευθούμε κατόπιν στην επαγγελματική μας πορεία στον στίβο της ζωής, στόχο πρώτιστο έχοντας την προσφορά μας στον Έλληνα Αγρότη, ευρύτερα δε στην Αγροτική Οικονομία της Πατρίδας μας, μεταποιώντας σε λειτουργική διακονία όσα στη Σχολή και όχι μόνο, ως τρόπο ζωής, απ’ τους αξιοσέβαστους και αξιομνημόνευτους καθηγητές μας, διδαχθήκαμε… Ήταν τότε που νομίζαμε πως με την νεανική μας ορμή θα αλλάζαμε τον κόσμο και την κοινωνία..
Στο Αγρόκτημα λοιπόν, λίγο έξω απ’ την Θεσσαλονίκη, στον δρόμο προς Θέρμη και Χαλκιδική, βρεθήκαμε περίπου 60 συναδέλφισες και συνάδελφοι, μετά συζύγων αρκετοί…Εμφανής βεβαίως σε όλους η επίδραση του χρόνου που, ως πανδαμάτωρ, δαμάζει τα πάντα. Ολόκληρα 50 χρόνια είναι αυτά.. Άπαντες όμως, μετά πολλής χαράς και συγκίνησης μεγάλης, την χαρμολύπη εν αληθεία βιώνοντες, θυμηθήκαμε γεγονότα της φοιτητικής ζωής που μας σημάδεψαν, και μάλιστα ανεξίτηλα. Δεν έλλειψαν τα ανέκδοτα, τα πειράγματα, οι χοροί και τα τραγούδια. Κι όλα αυτά κι άλλα πολλά, υπό τους ήχους θαυμάσιας τριμελούς ορχήστρας, στην οποία μάλιστα συμμετείχε και ο συνάδελφος Γεωπόνος της σειράς μας Βαγγέλης Τουμπόγλου που ασχολήθηκε επαγγελματικά και δη με επιτυχία μεγάλη και με την μουσική. Ιδιαιτέρως νόστιμο και προσεγμένο το φαγητό.
Το απολαύσαμε όλοι υπό τους δροσόλουστους ίσκιους που σχημάτιζαν τα πανύψηλα δέντρα του Αγροκτήματος, που, μαζί με τα κτίρια, είναι αυτά που έμοιαζαν να μην έχουν υποστεί την όποια επίδραση του χρόνου… Θεωρητικά τουλάχιστον…
Προσωπικά πάντως, συμμετέχοντας για πρώτη φορά σε συνάντηση αποφοίτων της Σχολής μας και δη 50 χρόνια μετά, οπωσδήποτε ενθουσιάστηκα αλλά και συγκινήθηκα. Έστω για 5 με 6 ώρες ένιωσα ξανά φοιτητής. Γιατί, ναι, αυτό που μένει τελικά μπορεί νάναι κάποιες νύχτες με φεγγάρι στα θερινά τα σινεμά, οπωσδήποτε όμως μένουν και τα χρόνια τα φοιτητικά που μας διέπλασαν αποφασιστικά και συνετέλεσαν ώστε να ριχτούμε με διάθεση διακονίας και προσφοράς στον επαγγελματικό και κοινωνικό στίβο, έχοντας πάντα εν τω βίω τον Θεό βοηθό μας.
Άλλωστε μ’ αυτήν την φράση τελείωσε ο όρκος που δώσαμε κατά την τελετή της αποφοίτησής μας. «Ο Θεός εν τω βίω βοηθός». Μια φράση που ανεξίτηλα είχε χαραχθεί μέσα μου… Και τώρα, 50 χρόνια μετά, τί; Ευχή όλων να ξανανταμώσουμε και να ξεφαντώσουμε.. Με απόλυτη συναίσθηση της περατότητας της παρούσας ζωής, δεν μένει παρά να πορευτούμε εν αγάπη και ομονοία, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σε όσα ο Θεός για τον καθένα μας ορίζει. Εγώ πάντως στον φίλο μου τον Σάββα Γκοτζαμανίδη το υποσχέθηκα. Αν με ξανακαλέσεις νάσαι σίγουρος πως θα ξανάρθω…
Βεβαίως, του Θεού συνεργούντος. Όλοι πάντως οι συνδαιτημόνες εγκαρδίως ευχηθήκαμε εις εαυτούς και αλλήλους… ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ!! Αν όχι μετά 50 χρόνια…, λίαν συντόμως… Γιατί όχι;
ΖΑΧ. Γ. ΖΑΧΟΣ