Δύο παραδείγματα

Δύο παραδείγματα τονίζουν χαρακτηριστικά την διαφορά μεταξύ της Χώρας μας και άλλων χωρών.
Το πρώτο αφορά την Νότια Κορέα, στην οποία, πριν 30 χρόνια περίπου οι ιθύνοντες είχαν αγχωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, λόγω του ότι ο κορμός της βιομηχανίας τους και η κύρια πηγή πλούτου, η υφαντουργία, είχε αρχίσει να χάνει την ανταγωνιστικότητά της, εξαιτίας της αύξησης των μισθών των εργαζομένων σ’ αυτήν. ‘Άλλες χώρες, με πολύ μικρότερο μισθό, κέρδιζαν σταδιακά τις αγορές. Οι Νοτιοκορεάτες υπεύθυνοι είχαν βρεθεί σε αδιέξοδο ή έτσι πίστευαν και απευθύνθηκαν σε Δυτικούς οικονομολόγους, αναζητώντας επίλυση για το πρόβλημά τους. Οι Δυτικοί, αφού υπογράμμισαν πως αυτό σημαίνει ανάπτυξη, δηλαδή η αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού, σημείωσαν πως η λύση ήταν να “μεταλλαχθεί” η βιομηχανία και από υφαντουργία να παράγει άλλα προϊόντα, όπως αυτοκίνητα, πλοία, υπολογιστές κλπ. Οι Νοτιοκορεάτες σε σύντομο χρονικό διάστημα εφάρμοσαν την ιδέα των Δυτικών οικονομολόγων, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται πάλι από Ασιατική χώρα, την Ταϊβάν και έχει αντιστοιχία με την Ελλάδα, έως ένα σημείο. Πριν 50 χρόνια περίπου, οι ακτήμονες καλλιεργητές της γης απαίτησαν ιδιόκτητες εκτάσεις, κάτι που ικανοποίησε η κυβέρνηση. Μέχρι τότε, ίσχυε ένα φεουδαρχικό σύστημα, με τους φεουδάρχες – αριστοκράτες να κατέχουν όλη την γη, έχοντας ο καθένας δεκάδες χιλιάδες στρέμματα. Εδώ τους λέμε τσιφλικάδες. Η κυβέρνηση της Ταϊβάν απαλλοτρίωσε τις γεωργικές εκτάσεις φεουδαρχών και τις μοίρασε στους ακτήμονες αγρότες.
Η διαφορά με την χώρα μας είναι πως οι πρώην πλέον φεουδάρχες, δεν μετέφεραν τις αποζημιώσεις σε τράπεζες της Ελβετίας, των Κέιμαν, και άλλων τέτοιων κρατών, αλλά πραγματοποίησαν επενδύσεις σε σύγχρονη τεχνολογία και μετατράπηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα από γαιοκτήμονες σε βιομηχάνους. Όπως ακριβώς γίνεται και στην Ελλάδα…