Για το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα πολύς λόγος γίνεται, καθώς πλέον έχει δημιουργηθεί σοβαρότατο πρόβλημα.
Ωστόσο, πάνω απ’ όλα οφείλουμε όλοι μας να έχουμε κατά νου πως κανείς δεν αφήνει το σπιτάκι του και τον τόπο του, πλην ασφαλώς κάποιων πολύ φιλόδοξων και τυχοδιωκτών, για να διανύσει εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα, αναζητώντας προσωρινό ή μόνιμο καταφύγιο ή και νέο σπίτι.
Προφανές είναι, όμως, καλό κάνει να επισημανθεί ότι η ανάγκη ωθεί τους ανθρώπους να αφήνουν τον τόπο τους για έναν άλλον. Η φτώχεια, η πείνα, οι αρρώστιες και ασφαλώς ο πόλεμος είναι οι αφορμές για το φαινόμενο που καταγράφεται εδώ και χρόνια στα σύνορα και στο εσωτερικό των λεγόμενων αναπτυγμένων κρατών, όπως αυτά της ΕΕ, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Αυστραλίας, κ.α., με εκατομμύρια πλέον συνανθρώπους μας από τον λεγόμενο “τρίτο κόσμο” να επιζητούν μία νέα ζωή, μακριά από τις συνθήκες που βίωναν στις πατρίδες τους και διεκδικώντας ένα μερίδιο στην ευημερία των πλούσιων χωρών, έστω και αν και σ’ αυτά τα κράτη η φτώχεια είναι επίσης αναπτυγμένη.
Οπότε, πριν την δράση και την ανάληψη πρωτοβουλιών, λεκτικών και “χειροπιαστών”, ας υπάρχει στο μυαλό του καθενός αυτό, παράλληλα και κυρίως με την αναζήτηση των αιτιών, όχι αφορμών, που οδήγησαν και οδηγούν ανθρώπους σε περιπέτειες και κινδύνους, που διαφορετικά θα απέφευγαν με κάθε τρόπο.
