Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι ενθουσιαζόμαστε εύκολα και απογοητευόμαστε με τον ίδιο τρόπο και συχνότητα.
Προσαρμόζοντας κάποια πράγματα στον αθλητισμό όταν ένα συγκρότημα πάει καλά τότε τα μπράβο και τα ωσαννά έχουν την τιμητική τους.
Οι πρωταγωνιστές γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες παικταράδες, που μπορούν να πετύχουν και τα πιο απίθανα πράγματα.
Αντίθετα αν για πολλούς και διαφόρους λόγους ένα συγκρότημα χάσει τον βηματισμό του και κυρίως τους αγώνες στόχους βιώνει υψηλή κριτική, ενίοτε και κακοπροαίρετη.
Την ίδια στιγμή οι παίκτες που απαρτίζουν συγκεκριμένα τμήματα γίνονται άμπαλοι χάνοντας την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Με την Εθνική του μπάσκετ τα συγκεκριμένα συναισθήματα αναπτύχθηκαν έντονα τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχουν μοναδικές επιτυχίες που άλλαξαν την ροή της ιστορίας.
Σίγουρα το Ευρωμπάσκετ 87 έδειξε τον δρόμο, ενώ κανείς δεν ξεχνάει την απίστευτη επιτυχία επί της Αμερικής.
Ειδικά σε εκείνο το παιχνίδι οι διεθνείς έκαναν την τέλεια εμφάνιση και θάμπωσαν όλο τον κόσμο.
Ακολούθησε αγωνιστική κοιλιά αλλά η ομάδα Σπανούλη επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο.
Με την πρόκριση στους Ολυμπιακούς κέρδισε και το απαιτητικό Τρικαλινό κοινό.
Αναλυτικά στην έντυπη έκδοση
