Πέθανε χθες σε ηλικία 89 ετών, ήσυχα στο σπίτι του ο ποιητής της Θεσσαλονίκης Ντ. Χριστιανόπουλος, στην περιοχή Σαράντα Εκκλησιές. Ανήμπορος από την επιβαρυμένη υγεία του, είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από τη δημόσια ζωή. Στον κύκλο της διανόησης και των γραμμάτων συγκαταλέγεται στην λεγόμενη μεταπολεμική γενιά των ποιητών και πεζογράφων. Άφησε το στίγμα του στα λογοτεχνικά στέκια και εκδηλώσεις της εποχής, ενώ έντονη υπήρξε και η αντικομφορμιστική στάση ζωής απέναντι στο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Το βίωμα της Κατοχής τραυμάτισε τα νεανικά του χρόνια, με αποτέλεσμα η φτώχεια και οι στερήσεις να αποτυπώνονται στο λογοτεχνικό του έργο με ρεαλιστικό και αφηγηματικό τρόπο. Οι δυσμενείς συνθήκες και η εξαθλίωση, που επέφερε ο πόλεμος τον οδήγησαν στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου διοργανώνονταν συσσίτια για το λαό.
Ο ίδιος αιρετικός από πολύ μικρή ηλικία, με την καυστική κριτική ματιά του για τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα, και επηρεασμένος από τον Καβάφη – ποιητή και υμνητή του ηδονισμού – κατακρίθηκε από τον θρησκευτικό χώρο για ανηθικότητα, και έτσι η πρώτη του ποιητική συλλογή κατασχέθηκε από τις αρχές. Το συγγραφικό του έργο ήταν πολύπλευρο, καθώς δεν ασχολήθηκε αποκλειστικά με την ποίηση αλλά και την ρεαλιστική πεζογραφία, τα κριτικά δοκίμια, τη σαραντάχρονη ενασχόλησή του με το «Ευαγγέλιο το κατά Ματθαίον» και τις μελέτες του για τον Τσιτσάνη και το ρεμπέτικο τραγούδι. Το βιβλίο του για τον Β. Τσιτσάνη αναδεικνύει το ταλέντο και το μουσικό έργο του μεγάλου Τρικαλινού συνθέτη. Η ενδελεχής έρευνα και το κριτικό του πνεύμα δίνουν μια ιδιαίτερη διάσταση στο έργο του.
Σε συνέντευξή του αναφορικά με την εργασία και μελέτη του για τον Τσιτσάνη αποκαλύπτει την κινητήρια αφορμή και αιτία να ασχοληθεί με ένα τέτοιο εγχείρημα: « Ο Τσιτσάνης ήταν κατ’ αρχάς μεγάλος λαϊκός συνθέτης, αλλά και ένα άτομο πολλαπλά προικισμένο. Έγραφε μουσική, ήταν οργανοπαίκτης, ερμήνευε τα τραγούδια του και τέλος, έγραφε και τους στίχους. Το ότι ήταν και ποιητής το έχω διαπιστώσει από ένα απλό γεγονός. Ένα από τα τραγούδια του βασίζεται σε ποίημα της Ανθούλας Σταθοπούλου, γυναίκας του Βαφόπουλου, σοβαρή περίπτωση ποιήτριας. Το διασκεύασε λοιπόν και το έκανε ακόμα καλύτερο! Έχοντας δει και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις με πείθει ότι είχε αληθινή ποιητική φλέβα. Πάντως, το ότι διέθετε τις τέσσερις αυτές ιδιότητες -μουσική, όργανο, στίχο και φωνή-, που μόνον ο Βαμβακάρης από τους υπόλοιπους ρεμπέτες τις κατείχε εξίσου όλες, αυτό τον έκανε έναν σημαντικό λαϊκό συνθέτη. Από εκεί και πέρα εγώ έκανα κάτι επιπλέον για να αποδείξω πόσο καλός ήταν. Πέταξα τις σαβούρες και κράτησα 187 τραγούδια. Γιατί ο Τσιτσάνης είχε γράψει 700. Υπερβολικά πολλά!»
Ο Ντ. Χριστιανόπουλος αναγνωρίζει την σπουδαιότητα του έργου του. Έτσι, περνάει στη διαχρονικότητα, αν και έχουν περάσει πάνω από είκοσι πέντε χρόνια από το θάνατό του, η αξία του δεν έχει σβήσει ακόμα και στις μέρες μας. Μάλιστα το 1998 ιδρύσαν «Την παρέα Τσιτσάνη» ένα μικρό συγκρότημα που αποτελούνταν από τέσσερα μέλη. Ο ίδιος ο ποιητής από μικρή ηλικία τραγουδούσε σε χορωδίες, ενώ είχε τραγουδήσει και σε δημόσιους χώρους ρεμπέτικα τραγούδια. Το περιεχόμενο του βιβλίου του είναι το εξής: Το μισό είναι ανθολογία τραγουδιών και το άλλο μισό έρευνα για κάθε ένα από αυτά τα τραγούδια ξεχωριστά. Τα αναλύει αφιερώνοντας στο καθένα τους από μία έως τέσσερις σελίδες, ανάλογα με τη σημασία του.
Η αξία του σπουδαίου λαϊκού συνθέτη κατά τον Ντ. Χριστιανόπουλο «είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έχει ο Σεφέρης στον χώρο της ποίησης. Γι’ αυτό και τον συνδέω με τον Καβάφη. Γι’ αυτό και θυσίασα τόσα χρόνια κι έχυσα τα μάτια μου. Μια πραγματική θυσία εις βάρος του δικού μου δημιουργικού έργου στον χώρο του τραγουδιού. Εχω γράψει κι εγώ τραγούδια, όχι βέβαια τόσο σπουδαία όσο τα ποιήματά μου, αλλά αντί να προωθώ αυτά αφιερώθηκα στον Τσιτσάνη».
