Το τελευταίο “αντίο” στον Αποστόλη Γκαραγκάνη

Αν τα καλά λόγια, όσων «άγγιξες» από τις τρυφερές ηλικίες τους, μαθαίνοντας ως προπονητής τα μυστικά του ποδοσφαίρου και τα οφέλη της άθλησης, ως γυμναστής σε σχολεία, ήταν χτύποι καρδιάς, θα ζούσες αιώνια.

Αν μπορούσες να διαβάσεις και ν’ ακούσεις όσα γράφονται και λέγονται για σένα, αν έβλεπες χθες όσους βρέθηκαν στο τελευταίο «αντίο» και όσων δάκρυσαν για την απώλειά σου, θα ήσουν τόσο υπερήφανος, για το πολύχρονο-σύντομο πέρασμά σου από τον άδικο-τελικά- τούτο κόσμο. Κανείς δεν πιστεύει πως «έφυγες» τόσο γρήγορα. Τόσο ξαφνικά. Τόσο άδικα. Η Γιάννα, που τόσο αγαπούσες, απαρηγόρητη. Ο Γιώργος και η Νίκη ψάχνουν μια συμβουλή από σένα. Πάντα ήσουν δίπλα τους. Ο Νίκος (Γιαγιάκος), ο «αδελφός» σου, ο μόνιμος «συνεργάτης» σου, απαρηγόρητος. Ο ένας «κομμάτι» του άλλου, μέσα κι έξω από τα γήπεδα.  Τα «ποδοσφαιρικά» σου παιδιά, χιλιάδες στη προπονητική σου παραγωγή, επώνυμα και ανώνυμα, όλα απαρηγόρητα. Ο δικός τους «Γκάνης» δεν θα τα καλέσει στο… σπίτι τους στη «Μπαλκούρα». Δεν θα τους τηλεφωνήσει ξανά για να μάθει νέα τους. Να τους συμβουλέψει. Να τους βοηθήσει κάθε φορά που το είχαν ανάγκη. Μια μακροχρόνια σχέση ζωής, σεβασμού και στοργής.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ