Ο πόλεμος είναι μια σκληρή ιστορία, σκληρή και απάνθρωπη! Και πίσω από κάθε ιστορία κρύβονται πρόσωπα, που βίωσαν στιγμές γεμάτες δέος, πόνο, αλλά και ηρωισμό! Μια τέτοια αφήγηση έγινε από τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό Κωνσταντίνο Θ. Γκαλέα για τις στιγμές της εθνικής ανάτασης στο Πόλεμο του 1940. Τότε που οι Έλληνες αψήφησαν τον ισχυρό αντίπαλο και πολέμησαν για τα ιδανικά της Πατρίδας, λέγοντας όχι στον Φασισμό και τον Ναζισμό. Ο Κωνσταντίνος Γκαλέας αφηγήθηκε στο γιό του Θεόδωρο Γκαλέα όλα αυτά τα ένδοξα που έζησε ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του, διότι πολλές φορές η ιστορία κρύβεται στις πράξεις αυτών που την διαμορφώνουν. Αναλυτικά η αφήγηση: Αποφοίτησα από τη στρατιωτική Σχολή εφέδρων αξιωματικών Σχολής Σύρου.
Την 1η Μαρτίου του1938 τοποθετήθηκα στο 5ο Σύνταγμα πεζικού. Στις 22 Μαρτίου του 1939 προήχθηκα σε έφεδρο ανθυπολοχαγό. Κλήθηκα στις τάξεις του στρατού με την κήρυξη του Ελληνο-ιταλικού πολέμου την 28η Οκτωβρίου 1940 έχοντας καταταγεί ως έφεδρος αξιωματικός στο 5ο Σύνταγμα πεζικού. Αμέσως ξεκινήσαμε για το μέτωπο πορεία με τα πόδια 200 χλμ ακολουθώντας το δρόμο Τρίκαλα-Καλαμπάκα-Μέτσοβο-Ιωάννινα- Βωβούσα-Δίστρατο-Σαμαρίνα με σκοπό να προωθηθούμε στο μέτωπο των % επιχειρήσεων. Συναντήσαμε τον εχθρό για πρώτη φορά μέσα στο ελληνικό έδαφος στο Σμόλικα δυτικά της Σαμαρίνας, στο ύψωμα Κλέφτης στα 1848 μέτρα, όπου δώσαμε την πρώτη μάχη. Δεύτερη συνάντηση με τον εχθρό έγινε στα Τρία Δένδρα της Κόνιτσας. Οι επόμενες μάχες δόθηκαν στα υψώματα 1150 και 1220. Μετά από σκληρές μάχες με τους Ιταλούς, όλες νικηφόρες, τους αναγκάσαμε να υποχωρούν συνεχώς, καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο τα υψώματα. Μπήκαμε σε αλβανικό έδαφος. Στην τοποθεσία Τοπογιάννη τραυματίσθηκα στην αριστερή κνήμη από θραύσματα πυροβολικού για πρώτη φορά στις 3 Ιανουαρίου 1941, στη μάχη που δώσαμε το με διοικητή τον ταγματάρχη πεζικού Γούλα Αντώνιο “κατά γενομένη επίθεση των ημετέρων τμημάτων προς κατάληψη του υψώματος” (πιστοποιητικό 122 Στρατολογικού Γραφείου Τρικάλων). Κατά τη διάρκεια της μάχης ο εχθρός χρησιμοποίησε ισχυρό πυροβολικά, όλμους αφθονία χειροβομβίδων και για πρώτη φορά φωτιστικές φωτοβολίδες και κατά την υποχώρηση τους καπνογόνες χειροβομβίδες. Το τάγμα μας νίκησε και απώθησε τον εχθρό υπέστη όμως σοβαρές απώλειες. Συλλάβαμε αρκετούς αιχμαλώτους. Σε μια επιχείρηση, στην προσπάθεια να εξουδετερώσαμε ένα πολυβόλο που είχαμε εντοπίσει, χτυπήθηκαν δυο στρατιώτες και το χιόνι βάφτηκε κόκκινο. Ο τρίτος ανιχνευτής τη γλίτωσε αφού τον διέταξα να γυρίσει πίσω. Χτυπήθηκα όμως εγώ. Το πολυβόλο τελικά εσίγησε. Η 1η Μεραρχία με την 16-1-1941 ημερήσια διαταγή πρότεινε να απονεμηθούν χρυσά αριστεία ανδρείας στις πολεμικές Σημαίες των Συνταγμάτων που συμμετείχαν, μεταξύ των οποίων ήταν και το 5ο Σύνταγμα πεζικού, και την πλήρη ευαρέσκεια της στους Διοικητές, αξιωματικούς και οπλίτες όλων των όπλων για τη μέχρι τότε λαμπρή πολεμική τους δράση. Η Εαρινή Επίθεση Το πρωί της 9ης Μαρτίου, 6:30 άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός σε όλο το μέτωπο και ιδιαίτερα στα υψώματα 731 και 717 όπου βρισκόταν το 5ο Σύνταγμα-1 η Μεραρχία και • ανασκάφθηκαν τα πάντα. Στις 7 η ώρα, οι Ιταλοί, θεωρώντας ότι είχαμε αποδεκατισθεί, έκαναν επίθεση με το ιταλικό πεζικό τους με συνεχιζόμενους τους βομβαρδισμούς του πυροβολικού. Παρόλη την προπαρασκευή του πυροβολικού τους και την αεροπορική υποστήριξη. Τους αιφνιδιάσαμε με ισχυρή αντεπίθεση παρά τις απώλειες που είχαμε και εφ’ όπλου λόγχη, φωνάζοντας και πάλι “αέρα, αέρα” τους απωθήσαμε και διαλύθηκαν σε αταξία έχοντας τρομακτικές απώλειες και αφήνοντας πίσω τους αιχμαλώτους. Δεχθήκαμε αλλεπάλληλες 9 (εννέα) επιθέσεις μέχρι το βράδυ στις 18,30. Τις αποκρούσαμε όλες με βαριές απώλειες εκατέρωθεν. Τελική αναγκαστήκαμε να συμπτυχθούμε αφήνοντας το 717 ύψωμα το οποίο είχε χρησιμεύσει για τη Μεραρχία μας ως προωθημένο σημείο για την παρακολούθηση κάθε ενέργειας του εχθρού και υποχωρήσαμε στο ύψωμα 731 που ήταν ο κύριος στόχος των Ιταλών. Πριν από την 9η επίθεση από ώρα 16:00 μέχρι την 18:30 μεσολάβησε ένα διάστημα διακοπής των εχθροπραξιών. Έλαβα διαταγή να κάνω αναγνώριση της θέσης του εχθρού. Είχα τελειώσει την αποστολή μου, επισημαίνοντας τις εχθρικές θέσεις. Καθώς επέστρεφα στις νέες θέσεις μου τραυματίστηκα από εχθρικά πυρά αυτομάτων όπλων με τραύματα στη δεξιά οσφυϊκή χώρα και άλλα τυφλά σε διάφορα μέρη του σώματος καθώς και από θραύσματα όλμων από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς που ξανάρχισαν. Μεταφέρθηκα από τους στρατιώτες μου στο ορεινό χειρουργείο. Από εκεί μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου χειρουργήθηκα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκα στο Αγρίνιο και μετά στο Λουτράκι με νοσοκομειακό πλωτό μέσα,το οποίο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς παρά την ύπαρξη σημαίας του Ερυθρού Σταυρού, Τελικά βρέθηκα στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών από όπου εξήλθα. Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο με εκάλεσαν επανειλλημένα στην Ανωτάτη Υγειονομική Επιτροπή Στρατού για εξέταοη στην οποία δεν προσήλθα ποτέ, αφ’ ενός λόγω υπηρεσιακών κωλυμάτων και αφ’ ετέρου διότι ήθελα να σβήσω από τη μνήμη μου αυτά που πέρασα. Σχόλιο 1: Σε κάθε επίθεση μάς διέκρινε η ορμή και η σταθερή θέληση να προσβάλλουμε το αμυνόμενο ή επιτιθέμενο ιταλικό πεζικό με τη λόγχη και τη γνώριμη φωνή “αέρα, αέρα” που ήταν ο φόβος τους. Ήταν τόσο λίγο συνηθισμένοι με τον τρόπο αυτό πολέμου οι Ιταλοί αξιωματικοί και οπλίτες, ώστε τη συχνή χρήση της λόγχης την απέδιδαν σε έλλειψη πυρομαχικών. Με το άκουσμα αυτό οι Ιταλοί κατέθεταν τα όπλα και παραδίδονταν αφού προηγούνταν κατά μέτωπο μάχη. Τους πετούσαμε χειροβομβίδες και βροχή από πέτρες για να νομίζουν ότι ήταν χειροβομβίδες που δεν εκρήγνυνταν. Πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε τη μέθοδο της αντεπίθεσης με την ξιφολόγχη. Καθώς οι Ιταλοί είχαν τα χέρια τους υψωμένα στην παράδοση, τους καλούσαμε να έρθουν προς το μέρος μας, πράγμα που έκαναν γιατί γνώριζαν από πληροφορίες ότι δε θα πάθαιναν κακό από εμάς και θα τους σεβόμασταν ως αιχμαλώτους πολέμου. Τόσο ο ίδιος όσο και οι στρατιώτες της διμοιρίας μου, που πολλοί ήταν Τρικαλινοί, πολεμούσαμε με φανατισμό γιατί απειλούνταν η ελευθερία της πατρίδας μας. Αντίθετα οι Ιταλοί στρατιώτες και αξιωματικοί γνώριζαν ότι μας πολεμούσαν για να μας κατακτήσουν χωρίς να έχουν κανένα ηθικό κίνητρο, οι δε αιχμάλωτοι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν άσχημα λόγια για το Μουσολίνι. Σε μια επιχείρηση καταλάβαμε ένα ιταλικό στρατόπεδο. Βρήκαμε άφθονο πολεμικό υλικό και έγγραφα. Ανοίγοντας μια πολύ μεγάλη σκηνή ήρθα αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με Ιταλό αξιωματικό και του ζήτησα να παραδοθεί. Αυτός έβγαλε χειροβομβίδα καπνογόνο, μου την πέταξε και κατάφερε να διαφύγει μέσα από τους καπνούς για να μη συληφθεί αιχμάλωτος. Σχόλιο 2: Από 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι 20 Ιανουαρίου 1941 έλαβα μέρος σε όλες τις μάχες που διεξήγαγε το 5ο Σύνταγμα, στην Αετοράχη, Σμόλικα, ύψωμα Κλέφτη,Τρία Δένδρα Κόνιτσας ύψωμα 1150, ύψωμα 1220 και Τοπογιάννη. Στην έκθεση του Ταγματάρχη του πεζικού Γούλα Αντωνίου, Διοικητή 1 ου Τάγματος του 5ου Συντάγματος πεζικού σχετικά με την ε πολέμω δράση του εφέδρου ανθ/γού πεζικού Γκαλέα Κωνσταντίνου του Θεοδώρου” αναφέρεται μεταξύ άλλων στη διαγωγή εν γένει κατά τον πόλεμο ότι; “κατά το ανωτέρω διάστημα επεδείξατο ανδρεία και αυταπάρνηση εξαρθείς εις το ύφος Αξιωματικού αφοσιωμένου πλήρως εις το καθήκον και τα συμφέροντα της πατρίδος” (στρατιωτικό έγγραφο). Σχόλιο 3: Από 21Ιανουαρίου μέχρι 9 Μαρτίου του 1941, την ημέρα πού τραυματίστηκα υπηρετούσα στο 3ο Τάγμα του 5ου Συντάγματος στον 9ο λόχο με διοικητή τον υπολοχαγό πεζικού Κόφφα Γεώργιο. Αποσπάσθηκα από το προ ηγούμενο Τάγμα για πλήρωση δημιουργηθέντων κενών από απώλειες αξιωματικών του 3ου Τάγματος. Στην έκθεση του διοικητή αναφέρεται στη διαγωγή εν γένει κατά τον πόλεμο επεδείξατο ανδρεία, ψυχραιμία και αυταπάρνηση. Έλαβα μέρος σε μάχες στα υψώματα 1220, Τρεμπεσίνα, 717 και 731 στο οποίο τραυματίστηκα (έγγραφα). Σχόλιο 4: Στο ύψωμα 731, κατά τη γνώμη μου; ο ελληνικός στρατός σταμάτησε την ιταλική επίθεση και στο ύψωμα αυτό δοξάστηκε για μια ακόμη φορά η ελληνική γενναιότητα. Πάνω στο ύψωμα αστό μία μόνη ελληνική μονάδα, το 5ο Σύνταγμα πεζικού της 1ης Μεραρχίας που υπηρετούσαμε πολλοί Τρικαλινοί απώθησε οριστικά τον εχθρό που χρησιμοποίησε πολλαπλάσιες δυνάμεις Η Ιταλία εκεί δεν έχασε μία μάχη, έχασε τον πόλεμο! Κατά τη γνώμη μου από τις μέχρι τις 24 Μαρτίου (ιδιαίτερα από 9-13 Μαρτίου) έγιναν τέτοιες μάχες που σπάνια αναφέρονται στην ιστορία. Αναφορές-Αποδεικτικά στοιχεία πάνω στα γεγονότα ► Πιστοποιητικό από το 122 Στρατολογικό Γραφείο Τρικάλων ► Φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του Κων/νου Θ. Γκαλέα ► Έκθεση του Ταγματάρχη Πεζικού Αντωνίου Γούλα, Διοικητή 1ου Τάγματος, 5ου Συντάγματος πεζικού ► Έκθεση μονίμου υπολοχαγού πεζικού Γεωργίου Κόφφα, Διοικητή 9ου λόχου του 3ου Τάγματος του 5ου Συντάγματος Πεζικού ► Φύλλο νοσηλείας του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων (πορεία-διάγνωση-χειρουργείο-θεραπεία) Ιωάννινα 9-4-1941 ► Εξιτήριο από το 14ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών (9 Ιουνίου 1941) ► Υπεύθυνη δήλωση Λοχαγού Δημητρίου Παπαϊωάννου, υπασπιστή του 5ου Συντάγματος Πεζικού όπου αναφέρεται ότι έλαβε δράση σε όλες τις μάχες που έδωσε το 5ΣΠ (5 Φεβρουαρίου 1942) ► Αλληλογραφία Α.Σ.Υ.Ε. (12 Απριλίου 1946, 15 Νοεμβρίου 1946 (λόγοι μη προσέλευσης), 5 Ιανουαρίου 1947 ► Έκθεση ενόρκου βεβαίωσης μαρτύρων, 14 Ιανουαρίου 1953 ► Αναφορά Υπουργείου Οικονομικών προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού για να τεθεί στο αρχείο η αλληλογραφία λόγω μη εξέτασης του εφ. Ανθυπ/γού Κων. Θ. Γκαλέα καθώς, ενώ παραπέμφθηκε στην ανωτέρω Επιτροπή για εξέταση, δεν προσήλθε αν και ειδοποιήθηκε (Αθήνα 10-11-1953) ► Βραχείες προσωπικές αναφορές (σημειώσεις) του Κων. Θ. Γκαλέα.
